در باب بسم الله الرحمن الرحیم

از حضرت رضا(ع) منقول است که اسم از ماده سمه به معنی نشان و علامت است. «بسم الله» یعنی نفس خودم را نشانه دار کردم به بندگی خدا؛ من دیگر عبدالله شده ام نه عبدالهوی.

«الرحمن و الرحیم» دو اسم از اسماء الحسنی می باشد که هرچند هردو حکایت از رحمت بی پایان حق می کند ولی دو جور رحمت است:

رحمن اسم خاص و ویژه خداوندست نباید نام کسی را رحمن بگذارند و اگر به مخلوقی گفته شود،..

  حتما باید کلمه "عبد" قبل از آن اضافه گردد. رحمت رحمانیه خداوند عمومی است از عرش تا فرش از ملک تا ملکوت، جمادات نباتات، حیوانات، انسان وجمیع اجزاء عالم وجود را در بر گرفته است. هر موجودی آنچه لازم داشته به او داده است، گیاهی که نیاز به ساق دارد ریشه اش پهن است مثل درخت گردو؛ آنکه میوه اش چون هندوانه سنگین است، زمین دایه اوست و نیازی به ساقه ندارد. به هر پرنده ای بال مخصوص به خودش را که نیاز داشته عنایت فرموده و نیز آنها را به خوبی در هوا نگه می دارد. بیماری های کوچک را برای پیشگیری از بیماری های بزرگ قرار داده است.

رحیم هر چند به غیر خدا هم گفته می شود ولی رحمتش خاص و ویژه مومنین است که تنها به کسانی عنایت می فرماید که هدایتش را پذیرفته باشند. هرچند از این جهت، خاص تر از رحمن است یعنی رحمت رحمانیه هر موجودی را فرا می گیرد ولی رحمت رحیمیه تنها عده ای از بشر را؛ ولی از نظر کیفیت و مقدار بسیار فزونی دارد همانند قطره و دریا.

نمونه هایی از رحمت رحیمیه:

• مومن اگر نیت عبادت کند، یک حسنه برایش ثبت می شود و اگر آن را انجام دهد ده حسنه؛ اما در گناه بر نیت شرّ عقوبتی نمی فرماید و اگر مرتکب شد تنها یک گناه در نامه عملش ثبت می شود.

•  توبه دری از رحمت رحیمیه حق است.هیچ گناهی نیست که قابل آمرزش نباشد. از شرک و کفر بدتری نیست اما توبه از آنها نیز پذیرفته است چون توبه حقیقی به معنای ایمان است. باید مومن شود تا گناه کفر و شرکش آمرزیده شود. البته توبه پیش از مرگ بدرد می خورد وگرنه هنگام مرگ و با دیدن آثار گناه پشیمانی و توبه معنی ندارد.

•  تبدیل گناه به ثواب در اثر توبه کامل. قرآن مجید در مورد کسانی که توبه حقیقی بکنند و دلسوخته باشند می فرماید: نه تنها گناه پاک می شود بلکه جای آن حسنه و نیکی ثبت می گردد.

  کار شیطان اینست که تا شخص به فکر توبه می افتد، او را منصرف می سازد. تو هنوز جوان هستی، سالم هستی، وقت برای توبه زیاد است. و با این وسوسه ها گنهکار را از توبه کردن باز میدارد.

  چاره این وسوسه اینست که با خود بگوید من که خبر ندارم کی مرگم فرا می رسد شاید اگر توبه نکردم، گناه روی گناه به جایی برسد که ایمانم از بین برود و راه نجاتی برایم نماند.

  توسط: محدثه